สับสน ว้าวุ่น ขุ่นข้อง
ต้องการใครสักคน...ที่เป็นเพื่อนและดวงใจอันเข้มแข็ง
ฉันคงมีแรงใจ...สู้ชีวิตไปได้อีกนาน
ถ้ามีใครเห็นใจฉัน...ยินดีรับไม่ตรีเสมอ
มีคนหนึ่งคน...ที่ฉันต้องการไมตรีจากเขา
แต่...ท่าทีไม่มีวีแวว...
สงสัยว่า...คงต้องแป้งแล้วล่ะ...น้ำใจ💔
ถึงยังไง...ก็ยังมีความหวัง 💪
อดทนต่อไป...จนหมดลมหายใจ
ประโยชน์ที่ได้รับ...เป็นศูนย์
Apr 3, 1996 ภาวินี
เธอบอกฉันได้ไหม
ว่าที่เธอเฉยชากับฉัน...น่ะ
มันหมายความว่ายังไงแน่
ขอร้องล่ะ...นะ
อย่าปล่อยให้ฉันคิดเองดีกว่า
เพราะยังไงฉันก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเอง...วันยังค่ำ
Apr 2, 1996
มีภาพต้นฉบับ"ออริจินัล"จริง จริง มาให้ดูด้วยน๊า ป้าโอ้ทวาดภาพไว้ 😅
ความพยายามของคนเรา...
จะสิ้นสุดลงตรงไหนกันนะ
แล้วความอดทนล่ะ...
จะสิ้นสุดตรงไหนกันนะ
แล้วความต้องการล่ะ...
จะสิ้นสุดตรงไหนกันนะ
แล้วเมื่อไหร่ล่ะ...ฉันจะรู้คำตอบเหล่านั้น
Apr 2, 1996
ก็ในเมื่อปัจจุบันมันก็ไม่ดีสักเท่าไหร่
ต้องดูต่อไปแล้วกัน...
เวลาเท่านั้นจะบอกทุกอย่างเอง!
😜😉
Apr 2, 1996
บทความ หรือบทกลอน แล้วแต่จะเรียกล่ะกันนะ แต่งเองเมื่อปี 2539 อารมณ์พาไปตามประสา"วัยรุ่น"
"ชีวิตฉัน...เป็นของฉันจริงเหรอ!
ทำไมฉันไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ล่ะ"
...
ทุกวันนี้...เหมือนมีใครมาบงการ
จะทำอะไร...ก็ต้องรอคำบัญชา
ทุกสิ่ง ทุกอย่าง ต้องรอคำอนุญาต
มีอะไรบ้างมั้ย...ที่ฉันจะทำได้ด้วยตัวเอง
...
ทำไมนะ...ฉันถึงได้อ่อนแออย่างนี้
เข้มแข็งไว้แล้วทุกอย่างจะดีเองงเข้มแข็งไว้นะ "โอ้ท"
...
การร้องไห้มันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา
แต่มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ฉันทำได้...เมื่อมีปัญหา!
โอ้ท 2539
บทนี้ไม่ได้แต่งเองนะ จากหนังสือการ์ตูน หรือนิยายจำไม่ได้ ตอนนั้นให้เพื่อนที่เรียนพาณิชย์มั้ง เอะ หรือ มอต้น ฮ่าฮ่า นานจนจำไม่ได้จริง จริง เขียนใส่กระดาษให้เพราะเพื่อนลายมือสวย มาอ่านกลอนกัน
"จากวันวานถึงวันนี้ เธอเป็นคนที่ไม่มีความหมาย
ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย เธอยังมีความหมายสำหรับฉัน"
กลอนบอกถึงตัวของคนหนึ่งคนที่คิดว่าตัวเองไม่มีความหมายสำหรับคนอื่น หรือบนโลกนี้ หรือสำหรับใครที่เขารัก แต่มีคนหนึ่งคนที่รักคนนั้นมาก แต่คนนั้นมองไม่เห็นตัวตน...ฮ่าฮ่า วัยรุ่นน้ำเน่าเหมือนละครน้ำเน่ายุคนั้น นั่นล่ะ 😜😉
ปอลิง กลอนนี้เขียนไว้ไม่ต่ำกว่าปี 2539 แต่หนังสือที่เจอไม่รู้แต่งไว้ก่อนหน้านี้กี่ปี หรือแต่งขึ้นใหม่ก็ไม่รู้อีก
